O samolocie
Historia Spitfire'a rozpoczęła się w 1934 roku, zaś oblot pierwszego prototypu o numerze bocznym K5054 odbył się 5 marca 1936 roku. Po początkowych opóźnieniach, pierwsze Spitfire’y Mk. I zaczęły trafiać do jednostek w 1938 roku i o tego momentu, aż do samego końca wojny, samolot ten stał się podstawowym myśliwcem Royal Air Force, podlegając ciągłym modyfikacjom. Większość z tych ulepszeń była bezpośrednio skorelowana z rozwojem innej ikony tamtych czasów, silnika Rolls-Royce Merlin. W związku z tym powszechnie wyróżnia się 3 generacje Spitfire'ów: z wczesnymi silnikami Merlin (Merliny z jednostopniową sprężarką, Spitfire Mk. I, II, III, V, VI i PR XIII), z późnymi Merlinami (serie 60 i 70, Merliny z dwustopniową sprężarką, Spitfire Mk.VII – IX, PR X, PR XI i Mk.XVI) oraz ostatnią generację, wykorzystującą mocniejszy i cięższy Rolls-Royce Griffon (Mk. IV, XII, XIV, XVIII, PR XIX, XX, 21-24). Spośród wszystkich tych wariantów, Mk. IX i XVI były zdecydowanie najliczniejsze, a ich wprowadzenie miało dla RAFu kluczowe znaczenie. Co ciekawe, Mk. IX powstał trochę przez przypadek, gdyż po pojawieniu się Focke-Wulfa Fw 190 pod koniec 1941 roku stało się oczywiste, że standardowy wówczas Spitfire Mk. V nie mógł się równać z najnowszym nabytkiem Luftwaffe. Ponieważ był to okres w którym dwustopniowy Merlin 61 stał się wreszcie dostępny, firma Supermarine zaproponowała tymczasowe rozwiązanie tego problemu, poprzez połączenia płatowca Mk. V z nowym Merlinem. Na początku planowano, że będzie to tylko prowizoryczny, tymczasowy zabieg, zaś docelowym wariantem z dwustopniowym Merlinem będzie wzmocniony strukturalnie Mk. VIII. Jednak Mk. IX okazał się na tyle udany, że nie było sensu zakłócać jego linii produkcyjnych i pozostał w produkcji do końca wojny, podlegając ciągłym poprawkom (np. silnik Merlin 66). Ciekawym elementem historii Mk. IX był Mk. XVI, który mimo że zyskał nowe oznaczenie, różnił się od standardowego Mk. IX tylko tym, że zamiast brytyjskiego Merlina 66 zastosowano jego licencjonowany w USA wariant Packard Merlin 266.
O budowie
Spitfire to mój pierwszy model z tego okresu i powstał właściwie przez przypadek. Testowałem różne rozwiązania kabin i w po jednej z prób stwierdziłem, „No, to wygląda jak kabina Spitfire’a”. Ponieważ rozwiązanie idealnie pasowało do mojej ulubionej skali 1:33, nie miałem wyboru jak kontynuować budowę. Niemniej jednak, pomysł aby zbudować myśliwiec z drugiej wojny światowej chodził mi po głowie od jakiegoś czasu, gdyż zdążyłem się napatrzyć na szereg znakomitych modeli dotyczących tego okresu i chciałem w końcu mieć jakiś swój. Oczywiście, Spitfire jest dość oklepanym tematem, więc długo by wymieniać wszystkie moje inspiracje w tym zakresie. Na pewno najważniejszą jest dość już leciwy Mk. IX Eda Dimenta, który nawet jest dokładnie w tej samej skali. Innym modelem jest przepiękny Mk. I w skali 1:18 Lennarta, przez który miałem poważnego zgryza, czy jednak nie pokusić się o większą skalę. Inne projekty które powinienem wspomnieć to Spitfire’y Dieterra89, Sydaga, BuildArmy i picardbricks . Tak jak wspomniałem, samą budowlę zacząłem od kokpitu, zaś następna była sekcja silnika. Najdłużej utknąłem przy skrzydłach – z jednej strony zależało mi na uwzględnieniu dodatniego wzniosu skrzydeł, a z drugiej sam ich kształt jest dość problematyczny. W pierwszym przypadku wykorzystałem pomysł Nicka Goodwina, zaś drugi trochę obszedłem, robiąc wersję z „uciętymi” końcówkami, wykorzystywaną do operacji na niskich pułapach. Reszta konstrukcji poszła w sumie gładko. Jednym z większych problemów okazał się jednak bardzo rozczarowujący wybór ciemnozielonych elementów. W związku z tym pozwoliłem sobie zapożyczyć rozwiązanie od Maksa – pociąłem z 10 arkuszy naklejek z Lotusa Eviji 76907… Muszę tu powiedzieć, że jestem pozytywnie zaskoczony jak estetycznie to wyszło.
O modelu
Model przedstawia samolot Supermarine Spitfire LF. Mk.XVIe w skali 1:33. Kamuflaż wzorowany jest na samolocie znajdującym się aktualnie w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Oryginalnie został on wyprodukowany w 1944 roku i służył w 421 Dywizjonie Kanadyjskich Sił Powietrznych (RCAF). W 1956 roku został przeniesiony do muzeum RAF w Hendon, po drodze zaliczając krótki epizod w filmie „Bitwa o Anglię” z 1967 roku. Od 1977 roku znajduje się w posiadaniu Muzeum Lotnictwa Polskiego, gdzie obecnie prezentowany jest w kamuflażu polskiego Dywizjonu 308 jako TB995 ZF-O. Oryginalny samolot o tym oznaczeniu został dostarczony do dywizjonu 308 15 marca 1945 r. W tym okresie, dywizjon ten był zaangażowany głównie w działania przeciw V1 i V2. Warto tu wspomnieć o jednym dość kontrowersyjnym aspekcie Mk. XVI, bowiem wiele osób wiąże ten wariant z obecnością kabiny typu „teardrop”. W praktyce, rozwiązanie to wprowadzone zostało pod koniec produkcji na niemal wszystkich wariantach Spitfire’ów, wliczając w to Mk. VIII i Mk. IX. Ponieważ jednak tamte warianty produkowano znacznie dłużej, to proporcjonalnie rzecz biorąc znacznie więcej Mk. XVI zdążyło się załapać na taką konfigurację. Niemniej jednak, spora część nadal wykorzystywała starsze rozwiązanie z kabiną typu Malcolma i w związku z tym samoloty te były niemal nierozróżnialne w stosunku do klasycznych Mk. IX, tak jak ma to miejsce w przypadku tego konkretnego egzemplarza. Ponieważ model jest znacznie mniejszy niż moje dotychczasowe samoloty odrzutowe, nie byłem w stanie uwzględnić tak wielu funkcji jak zwykle. Mimo to, udało mi się upchać ruchome klapy, działający ogon i składane podwozie główne.
Galeria na Flickr
