Lunapark – wersja rzeszowska.

maciek Maciek, MOC 0

Wystawa już otwarta, wreszcie nasz Lunapark otrzymał godne miejsce do dłuższej publicznej prezentacji. Przez najbliższe dwa miesiące można go zobaczyć w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie w ramach wystawy „Legowisko”.

(duże zdjęcie)

Jak już pisałem parę miesięcy temu – makieta będzie się rozrastać. Na razie tempo przyrostu jest znaczące. Obecny wymiar to 11×6 płyt bazowych (281 x 153 cm). Pojawiły się nieobecne wcześniej elementy:
– rodeo kolegi Matixa22
– skałki Axela
– autodrom na licencji Zgrredek Company
– diabelski młyn
– domek kowala i rycerze Crisisa
oraz sporo przestrzeni dla ludzików. Powróciła również na swoje miejsce karuzela z samolotami.

Nie będę się wdawał w szczegóły techniczne, bo nie one są najważniejsze. W salce, w której Lunapark jest wystawiony jest dość ciemno, zdjęcia są takie sobie, natomiast na filmie mam nadzieję da się zobaczyć mniej więcej jak to wygląda.

Napiszę jeszcze tylko, że to jeszcze nie koniec rozbudowy, następne sekcje są już w przygotowaniu. Styl całości zapewne się nie zmieni, natomiast popracujemy jeszcze nad różnorodnością prezentowanych obiektów.

Podziękowania dla Axela, Crisisa, Matixa22 i Zgrredka.
I jeszcze podziękowania dla obsługi Muzeum za świetne przygotowanie gabloty.

Galeria na BS.

Filmik dla tych, którzy nie mają na nic czasu:

Filmik dla tych, którzy jednak trochę czasu wolnego mają:

Maciek.

PS. Jeżeli ktoś ma fotki wykonane lepszym aparatem to proszę się nie krępować tylko zalinkować miniaturki.

Diabelski młyn.

maciek Maciek, MOC 0

Diabelski młyn.

Wszystko zaczęło się od skrzyni klocków pełnych. Duża liczba conectorów umożliwiła mi zbudowanie sporego koła (wewnęrznego). Reszta nie była specjalnie skomplikowana. Tęczowy prototyp powstał w okolicach Nowego Roku, kręcił się całkiem sprawnie, więc pozostało uzbierać elementy w pasujących kolorach i oto jest:

Wymiary Wysokość od podłoża: 86 cm Średnica zewnętrzna koła: 67 cm Zajmowana powierzchnia: 2×2 płyty bazowe z zaznaczeniem, że koło na wysokości 25 bricków wystaje poza obrys tych płyt na 7 cm z obu stron. Taka konstrukcja podłoża jest celowa. 4×4 to optymalny rozmiar sekcji nadający się do transportu 🙂 W takich wymiarach jest też większość sekcji projektu „Lunapark”.

Mechanizmy i działanie. Młyn na porządne rozbujanie wymaga 30 sekund czasu. Niestety spora waga koła, luzy zębatek oraz duża odległość silnika od głównego wału powodują tak długi czas rozruchu. W sumie niewiele to przeszkadza, jak już się koło rozkręci to działa dosyć płynnie. Kluczem do sukcesu okazało się odpowiednie wymierzenie poszczególnych łączeń na kole (nic na siłę) oraz mozolne wyważanie. Obciążników na pierwszy rzut oka nie widać. Ale czasem trzeba płytkę lub dwie dołożyć. Te kilka gramów w dodane odpowiednim miejscu powoduje płynniejszą pracę całości i wyraźnie lepszy efekt końcowy. Wypada dodać, że wyważenie jest konieczne po każdym montażu, niestety złączki nie trzymają dość mocno, przy rozkładaniu zmienia się nieco geometria koła, więc trochę czasu trzeba przy tym spędzić. Główny wał koła jest zbudowany z okrągłych bricków 4×4 przetkanych oczywiście axlem. Dodatkowym wzmocnieniem są cztery liftarmy 11 przyczepione do wału. Pojedynczy axel wyginałby się za bardzo ze względu na ciężar koła Delikatne wygięcie i tak widać przy łączniku koła do podpór. Zasilanie: silnik PF XL, przełożenie 1:20 (poprzez ślimaka zamontowanego w tym czymś). Prędkość regulatora: 1. Napęd doprowadzany jest pionowym wałem znajdującym się centralnie za konstrukcją. Teoretycznie można by zamontować silnik u góry, ja jednak zwykle wolę pochować pod podłożem co się da.

Budowa koła: Środek koła to dwa krzyżaki zbudowane z kątowych technic-bricków. Z nich odpowiednio wychodzą 4 ramiona. Ramiona trzymają wewnętrzną parę kół, które to połączone są ze sobą razem liftarmami 13. Do tego koła w specyficzny sposób są przymocowane moje ulubione ramiona żurawia. Ich końce z kolei są oparciem dla zewnętrznego okręgu oraz pałąków, na których podczepione są wagoniki/parasolki. Całość została okraszona 160 czerwonymi kulkami, dodanych wyłącznie w celu dekoracyjnym. Chciałem nimi zasłonić otwory connectorów 157 i wystające gołe axle. Tak zbudowane koło może swobodnie toczyć się po dywanie 🙂 Koło można spokojnie trzymać za wał. Nie ma co więcej pisać – myślę, że wystarczą zdjęcia:

Wagoniki Od początku na kole kręciły się parasolki pożyczone z „Karuzeli z parasolkami”. Na prawdziwych „młynach” wagoniki są trochę bardziej zabudowane (zapewne ze względów bezpieczeństwa). Dołożyłem więc zaokrąglone boki. W międzyczasie były też inne pomysły, wagoniki nie mogą być zbyt ciężkie.

Otoczenie Karuzela docelowo ma się wpasować w makietę „Lunaparku”, toteż nie odstaje zbytnio od niej stylem. Lunapark „rzeszowski” będzie dwukrotnie większy od „kopenhaskiego”. Dopiero taki rozrost dał możliwość wygospodarowania miejsca na „Diabelski młyn”. Karuzela jest tak duża, że pozostałe nikną w jej cieniu. Na razie musi tak być, dopiero w następnej wersji makiety (wiedeńskiej?) ustawię ją tak, żeby nie przysłaniała reszty.

W sumie Konstrukcja jest mocno techniczna (aż się chce powiedzieć niestety). Cóż. Główne elementy to liftarmy, connectory i mnóstwo spinek. Ze względu na rozmiar oraz ciężar całość musi się trzymać. Niespecjalnie widzę możliwości zalepienia każdej dziury. Technikowcom to pewno nie przeszkadza. W końcu młyna nie ogląda się pod lupą. Dobry odbiór całości jest z odległości metra – nawet dwóch.

Najważniejsze – film (uwaga: hipnotyzuje):

I galeria na BrickShelf.

Na koniec podziękowania dla Rrutka, że pozwolił mi wybebeszyć swoją część woreczków ze „skrzyni”, co znacząco ułatwiło budowę prototypu, oraz dla Matixa22 i crisisa za cenne uwagi odnośnie samego wyglądu karuzeli.

Maciek PS. Wreszcie koniec…